Zapoznaj się z nasza ofertą

Słonik orzechowiec

Spis treści

Charakterystyka Słonika orzechowca

Słonik orzechowiec (Curculio nucum) to chrząszcz z rodziny ryjkowcowatych, uznawany za jednego z najgroźniejszych szkodników upraw leszczyny. Dorosłe osobniki osiągają około 6-9 mm długości i charakteryzują się wydłużonym ryjkiem. Ciało jest koloru brązowego z metalicznym połyskiem. Owad żyje głównie w koronach drzew, gdzie żywi się liśćmi i owocami.

Występowanie i biologia szkodnika

Gatunek ten występuje powszechnie w Europie, w tym na terenie Polski. Słonik orzechowiec rozwija jedno pokolenie w ciągu roku. Chrząszcze pojawiają się od końca maja do lipca, a samice składają jaja do wnętrza młodych orzechów leszczyny. Larwy rozwijają się w owocu, żywiąc się jego zawartością, co prowadzi do jego uszkodzenia.

Szkody powodowane przez Słonika orzechowca

Największe zagrożenie stanowią larwy, które uszkadzają wnętrze orzechów. W wyniku żery orzech przestaje się rozwijać i opada. W sadach towarowych szkody mogą sięgać nawet 50% plonu. Dodatkowo uszkodzone owoce tracą wartość handlową i są bardziej podatne na choroby grzybowe.

Monitoring i rozpoznawanie zagrożenia

Skuteczna ochrona upraw leszczyny przed Słonikiem orzechowcem wymaga regularnego monitoringu obecności chrząszczy. Obserwacji dokonuje się w okresie od maja do lipca, głównie poprzez strącanie owadów z gałęzi na białe płachty. Istotne jest również sprawdzanie opadłych orzechów w poszukiwaniu otworów wylotowych larw.

Metody zwalczania Słonika orzechowca

W celu ograniczenia populacji Słonika orzechowca stosuje się:

  • Zabiegi chemiczne – wykonywane w momencie intensywnego lotu chrząszczy, zwykle na przełomie czerwca i lipca. Preparaty dobierane są według rejestru środków ochrony roślin dopuszczonych przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
  • Zabiegi agrotechniczne – zbieranie i niszczenie opadłych orzechów oraz płytka uprawa gleby pod drzewami, która niszczy zimujące larwy.

Działania profilaktyczne

W profilaktyce przeciwko Słonikowi orzechowcowi ważne jest utrzymywanie czystości w sadzie, regularne przycinanie koron drzew dla poprawy przewiewności oraz usuwanie opadłych owoców. Zaleca się również uprawy wspomagające bioróżnorodność, co umożliwia rozwój naturalnych wrogów szkodnika.

Więcej informacji o innych szkodnikach można znaleźć na stronie INNVIGO – szkodniki upraw.